Beatrixboom

Welke is nu de echte Beatrixlinde?

In november 1981 plantte Koningin Beatrix een koningslinde in een toen nog lege en kale stad. Ter herinnering aan dit plechtige moment werd een metalen hekje om de boom geplaatst. Met het planten van de eerste boom werd het startschot gegeven voor het Koningin Beatrixpark dat uit zou moeten groeien tot het "Vondelpark van Almere".

NOVEMBER 1981, KONINGIN BEATRIX PLANT DE LINDE

NOVEMBER 1981, KONINKLIJKE LINDE TUSSEN DE HEKJES, IN EEN VERDER NOG LEEG PARK

Beatrixboom weg uit Almere

Slechts een paar maanden ervoor hadden de eerste inwoners van Almere Stad hun sleutel gekregen van hun nieuwe huis. Het was pionieren in een verder nog lege ruimte. Het park is in de beginjaren '80 gedurende een aantal jaren geheel ingeplant en de meeste bomen hebben een voorspoedige groei achter de rug.

Met de door de Koningin geplante boom ging het allemaal niet zo voorspoedig. In de luilaknacht van 1983 bleek de Koninklijke linde op heuphoogte te zijn afgezaagd door ... ja, dat stond er niet bij. De stronk werd door de groendienst verwijderd en naar de stort gebracht. Er werd snel een nieuwe linde op dezelfde plek geplant.

Rinus Hofs, een medewerker van de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders hoorde van het verhaal en ging met zijn Renault 4 naar de stortplaats en vond de stronk. Hij laadde hem in zijn autootje en liet hem daar een paar dagen liggen totdat hij bij familie in de Noordoostpolder kwam, alwaar hij de stronk aan de grond toevertrouwd in de hoop dat hij weer zou uitlopen. En dat deed de Koninklijke linde. Jaren heeft hij in de zware kleigrond in de Noordoostpolder in de tuin gestaan, maar toch vond Rinus dat de boom eigenlijk in Almere thuis hoorde.

Beatrixboom terug naar Almere

En zo geschiedde uiteindelijk na 10 jaren ballingschap; de linde keerde terug naar Almeers grondgebied en hij kreeg in 1993 een plek in het stadscentrum nabij het haventje aan het Deventerpad. Dit bleek echter geen goede locatiekeuze; Almere wilde groter groeien en plannen voor de bouw van een grootschalig stadscentrum was er de oorzaak van dat de linde weer moest verkassen. We tellen inmiddels 1998 en de gemeente was met een grootschalige herinrichting van het Beatrixpark gestart.

In februari 1999 werd de boom voor de zoveelste keer uitgegraven, op transport gezet en weer op een andere plek aan de grond toevertrouwd; dit keer terug naar het Beatrixpark alwaar hij eindelijk zijn definitieve plek zou krijgen. De locatie waar de Koningin zelf de boom geplant had was niet beschikbaar: een vervangend exemplaar van de afgezaagde boom had de plaats ingenomen tussen de ijzeren hekjes. De Koninklijke boom kreeg een andere prominente plek naast het grote grasveld, aan het einde van de Beatrixboulevard. En daar staat hij sindsdien. Alhoewel de Koninklijke linde het goed doet op de nieuwe plek zie je toch duidelijk verschil tussen deze linde die elke keer weer opnieuw een start moest maken en dus "getekend is door de nodige jeugdervaringen en uitdagingen" en de huidige linde tussen de ijzeren hekjes, die opgegroeid is in een meer beschermde omgeving.

DE LINDE TUSSEN DE HEKJES, WINTER

DE LINDE TUSSEN DE HEKJES, ZOMER

DE KONINKLIJKE LINDE, SINDS 1999 AAN DE BEATRIXBOULEVARD

De Koningslinde is vaak een Hollandse Linde en is een kruising tussen de kleinbladige linde en de grootbladige linde

De Zomerlinde of Grootbladige Linde kan zeer oud worden tot wel 1000 jaar. Hij loopt niet aan de voet uit, zoals bij de andere soorten. De bladeren zijn iets dunner dan de bladeren van de Winterlinde, aan de onderkant blijvend behaard, met witte haarbosjes in de nerfoksel. De groenig gele bloemen komen pas aan de boom als de bladeren uitgegroeid zijn, zo omstreeks de langste dag. Vooral tegen de avond geuren de bloemen heerlijk. De Zomerlinde is de eerste lindesoort die in het jaar tot bloei komt; de andere lindesoorten komen een paar weken later in bloei. De bloemen hangen in groepjes van 3 of 4 aan lange schutbladeren. De bolvormige vruchtjes vertonen ribben en zijn met korte haren bedekt. Linden worden snel door luizen bezocht die zich voeden met het bladsap. De luizen scheiden een kleverig substantie af die terecht komt op de bladeren en onder de bomen druipt. Een schimmel kleurt deze uitwerpselen vervolgens zwart, waardoor vieze plekken ontstaan.

De Winterlinde of Kleinbladige Linde is in Nederland in de natuur zeldzaam. Linden zijn typische cultuurgewassen, ze zijn vaak aangeplant langs wegen en in parken en tuinen. Het dichtstbijzijnde bos waarin deze boom talrijk voorkomt ligt in Duitsland, nabij Bonn. De bladeren zijn ongeveer 4-6 cm lang. De onderkant van de bladeren is blauwgroen met in de nerfoksel bruinrode haarbosjes. De vruchtbolletjes zijn niet tot slechts zwak geribd, dit in tegenstelling tot de andere lindesoorten. Het hout van Lindebomen trekt niet krom en daarom wordt het nog steeds gebruikt voor klankborden en toetsen van piano’s en orgels. De gedroogde lindebloesem is een bekend middeltje tegen verkoudheid en heeft zweet-bevorderende werking. Van lindebloesem trekt men ook een lekkere thee.